ఇన్నేళ్ళకి మొత్తానికి మా శ్రీవారికీ తట్టిందండోయ్....

    మొత్తానికి నలభైఏళ్ళు పట్టింది--కట్టుకున్నదానికి పుట్టినరోజుకి , స్వంతంగా నేను మాత్రమే ఉపయోగించుకోగలది తేవాలని !!!ఎప్పుడు చూసినా, తనకి తోచిందీ, ఇంట్లో అందరికీ ఉపయోగంగా ఉండేదీ ఒకటి తేవడం, దానికేమో నా బర్త్ డే గిఫ్ట్ అని పేరు పెట్టడం. పైగా ఇంటికొచ్చినవాళ్ళందరికీ చెప్పడం ఒకటీ, మా ఇంటావిడ జన్మదిన సందర్భంగా ఫలానా వస్తువు కొన్నానూ అని, అదేదో పేద్ద ఘనకార్యంలా. ఆ వచ్చినవాళ్ళు కూడా, "పాపం ఆయన ఈవిడతో ఎలా వేగుతున్నాడో పాపం.. మరీ బర్త్ డేలకి కూడా ఇలాటి పెద్ద పెద్ద వస్తువులు కొనిపించుకోవాలా మరీనూ.." అంటూ చెవులు కొరుక్కోడమోటి. ఎన్ని తిప్పలు పెట్టారో లెఖ్ఖే లేదు. మామూలుగా పుట్టిన రోజు వస్తోందంటే, అందరికీ ఓ ఆత్రుత ఉంటుంది. నాకలాంటి అదృష్టం ఎప్పుడూ కలగలేదు.

    కాపరంలోకి మొట్టమొదటి వస్తువు కత్తిపీట తేగలిగిన మనిషికి, అంతకంటే మంచి ఆలోచనలొస్తాయని అనుకోడం అసలు నాదే బుధ్ధితక్కువతనం.ఎవరైనా పుట్టినరోజుకి స్టీలు అమ్మాందస్తా తెస్తారా ఎక్కడైనా. పైగా వంకాయలో కారం పెట్టి చేయడానికి, ఆ పచ్చిమిరపకాయలూ, కొత్తిమీరా నూరుకోడానికి ఈజీగా ఉంటుందోయ్ అంటూ సమర్ధింపోటీ !!అక్కడ పుట్టింటినుంచి ఉత్తరాలూ-- అక్కా ఈసారి పుట్టినరోజుకి బావగారు ఏం గిఫ్టిచ్చారూ అంటూ.. సిగ్గేసిపోయేది చెప్పుకోడానికి. అసలు ఈ పెద్దమనిషి జీవితంలో ఎప్పటికైనా బాగుపడతారా అనిపించేది.ఒకసారి కలర్ టీవీ, ఓసారి వాక్యూం క్లీనరూ, ఇంకోసారి ఫ్రిజ్జూ ఏదో చెప్పుకోడానికైనా దర్జాగా ఉండేది, మరీ అమాందస్తాలూ, కల్వాలూ ఏమిటండి బాబూ? ఈయన వ్యవహారం చూస్తూంటే, ఎప్పుడో నన్ను , అరుగుమీద కూర్చోపెట్టి, ఆయుర్వేదం మందులు నూరించినా నోరించొచ్చనిపించేది.

    ఇదివరకటి రోజుల్లో కనీసం, ఆర్చీస్ కి వెళ్ళి ఓ చక్కటి గ్రీటింగు కార్డైనా తెచ్చేవారు. ఈ కంప్యూటరూ అవీ వచ్చిన తరువాత, ఆ ముచ్చటా తీరిపోయింది.ఇంట్లో అందరిదగ్గరా టచ్ స్క్రీన్ సెల్లులూ, ఐఫోన్లూ, ఐపాడ్లూనూ, ఇంటినిండా ల్యాప్ టాప్పులూ అవీనూ.. పోనీ అలాటివేవీ లేకపోయినా, కనీసం లక్షణంగా ఉన్న ఓ సెల్ ఫోనైనా కొనాలనిపించలేదు మా శ్రీవారికి ఇన్నాళ్ళూ.. ఇంట్లో హీనాతిహీనమైన ఫోనునున్నది నాకొక్కర్తికే. పేరుకి ఫోనే కానీ, దానికో రూపం, ఆకారం ఉండేది కాదు. చిరిగిపోయిన బట్టలకి ఉత్తరేణి కుట్లు వేసినట్టుగా, ఈ ఫోనుకి అతుకులూ, బొతుకులూనూ.. మా అగస్త్య చేతిలో పాపం ఆ ఫోను నానా " అత్యాచారాలకీ" బలైపోయింది ! దానికి తోచినప్పుడు వినిపిస్తుంది. వినబడకపోతే, వాడినే అడగడం, దాన్నో దెబ్బేసో,నేలమీద ఒకసారి విసిరేసో , దానికి ప్రాణం పోసేవాడు.బంగారుతండ్రి... చివరకి వాడికీ విసుగొచ్చేసినట్టుంది, ఎదురుగుండా పెట్టినా ముట్టుకొనేవాడు కాదు కూడానూ.పోనీ మా శ్రీవారికి తెలియకా అంటే అదీకాదూ.. పోనిద్దూ ఈవిడచేసే ఘనకార్యాలకి ఈమాత్రం చాలదా అని ...ఎప్పుడో పోరగా ..పోరగా.. పై ఊళ్ళకి వెళ్ళేముందరోసారి మొక్కుబడి కోసం ఓ మాటనడం.. పోనీ ఈసారి ఓ కొత్త ఫోనోటి కోనేద్దామేమిటీ అని. ఆ ప్రయాణాల్లో ఏదో ఈ పాత మోడల్ తోనే కానిచ్చేద్దామూ, మళ్ళీ ఈ ఖర్చులోటెందుకూ అని నేనడం, అమ్మయ్యా ఈసారికి బ్రతికిపోయానురా బాబూ అని ఈయన మరీ పైకి కాకపోయినా లోపల్లోపలే సంతోషపడిపోతూండడమూనూ...ఎక్కడికైనా ప్రయాణం అనేసరికి మొట్టమొదట నా ఫోను సంగతే ఎత్తడం. పిల్లలు, "డాడీ, మమ్మీకి కొత్త ఫోను కొంటానన్నారూ ఏమయిందీ .." అని అడగడం తరవాయి. " నేను ఎప్పటికప్పుడు కొందామనుకున్నా, తనే వద్దంటోందీ.." అని చెప్పడమూ, మా పిల్లలేమో " అమ్మా..అమ్మా..త్యాగమయీ...." అంటూ యుగళస్వరాలో పాటలెత్తుకోడమూనూ..

    పోనీ సావకాశంగా ఉన్నప్పుడయినా, ఓ కొత్త ఫోను కొనేసి సంతోషపెడదామూ అన్న ఆలోచన ఒకటంటే ఒక్కసారైనా అసలు ఈయనలో వస్తుందా అని ప్రతీ పుట్టినరోజుకీ అనుకోడమూ, ఇంక ఈ జీవితానికి ఇంతే ప్రాప్తం అని వదిలేశాను. అలాటిది, ఆయన బుర్రలో, ఏ "అమ్మవారు" ప్రేరేపించిందో ఏమిటో కానీ, మొత్తానికి మొన్న 15 వతారీఖుకి ఓ రెండు రోజులు ముందుగానే వెళ్ళి ఓ నోకియా ఫోనోటి తెచ్చారు.పోనీ అదేదో మామూలుగా ఉండే కీబోర్డు దయితే గొడవే లేదు. మళ్ళీ అదేదో టచ్ స్క్రీన్ ట.అందులో ఏవేవో ఉన్నాయని కొట్టువాడు చెప్పేడుట, ఈయనేమో తెచ్చేసి చేతిలో పెట్టేశారు. మా అమ్మాయి,అల్లుడూ ఇచ్చిన టాబ్ ధర్మమా అని, కొద్దిగా అలవాటయింది. కానీ నెట్ చూసుకోవాలంటే, వై ఫై ఉంటేనే కానీ చూడొద్దూ, ఊరికే బిల్లు తడిపిమోపెడవుతుందీ అని చెప్పడం వలన, పోనీ ఇన్నాళ్ళకి నా పేరుమీదా, ఓ ఫోనొచ్చిందీ, దానికి ఆ వై ఫై ఉందో లేదో చూసేసరికి, తీరా ఈ మోడల్ లో లేదని తెలిసింది. తిరిగిచ్చేద్దామా పోనీ అన్నారు. కొనక కొనక ఓ ఫోను తెస్తే, ఇలా అయింది.ఏదో ఈయన అడగడమూ, ఆ కొట్టువాడు ఒప్పుకోడమూ మొత్తానికి, తెచ్చినదానిని మార్చి, కొత్తది తెచ్చారు.

    హాయిగా ఉంది నా ప్రాణానికి- పైగా దాంట్లో చక్కగా తెలుగులోనే మెసేజి లూ, మెయిల్సూ పంపుకోడానికి సదుపాయం కూడా ఉండడంతో ఇంక ఆయన డెస్క్ టాప్ నాకు ఉపయోగించుకోనీయకపోయినా గొడవ లేదు. నా దారిన నేను మన తెలుగు టపాలు చదువుతున్నాను...दॅर हैं मगर अंधॅर नही......

అప్పుడూ..ఇప్పుడూ..

    టైము ఎంత తొందరగా గడచిపోతోందో కదా... మొన్న ఒకటో తారీకున, మా మనవరాలు చి.నవ్య స్కూల్లో Grand Parents Day అని, నేనూ, మా శ్రీవారూ స్కూలుకి వెళ్ళాము.ఆరోజున మా నవ్య కోలీ డాన్సులో నృత్యం చేసింది. ఆ ముస్తాబు చూసేసరికి 34 ఏళ్ళ క్రితం, మా అమ్మాయి చి.రేణు ని, వాళ్ళ స్కూల్లో ఏదో ఫాన్సీ డ్రెస్ కోసమని, ఓ చీర కట్టి , ముస్తాబు చేయడానికి నేనూ, మా ఆడబడుచూ ( పిన్నత్తగారి కూతురు) పడ్డ తిప్పలు గుర్తుకొచ్చాయి !

   ఇప్పుడంటే అవేవో చిన్నపిల్లలు వేసికునే కల్పనా శారీలూ అవీ వచ్చాయి కానీ, ఆ రోజుల్లో నా దగ్గర ఉండే ఓ కంచి పట్టుచీరే కట్టవలసివచ్చింది. మార్కెట్ లో దొరికేవేమో, కానీ ఆ రోజుల్లో ఒక్క రోజుకోసం, అంతంతఖర్చు పెట్టే స్థోమతా ఉండేది కాదు.ఏదో ఉన్నదాంట్లోనే, చేసేద్దాములే అన్న భావనా కావొచ్చు. ఏదైతేనేం పని కానిచ్చేశాము.నా చీర, అన్నన్ని మడతలు,కుచ్చిళ్ళు పెట్టి, బట్టనిండా పిన్నీసులూ ( జారిపోకుండా ఉండడానికి !!).

    అదేదో పిల్లికి చెలగాటం, ఎలక్కి ప్రాణసంకటం అన్నట్టు, ప్రొద్దుటే ఏడింటికల్లా ముస్తాబు చేసేయడం, ఏ పదింటికో కార్యక్రమమూ, ఆ తరువాతేమో ఓ ఫొటో ఒకటి తీయించొద్దూ, అదో తంతూ, ఆ రోజుల్లో ఇంట్లో కెమేరాలూ అవీ ఎక్కడా, ఓ ఫొటో స్టూడియోకి తీసికెళ్ళి,ఫొటోలూ, పాపం వెర్రితల్లి ఎంత శ్రమ పడిందో!!

   ఇప్పుడైతే ఫొటోలూ వగైరాలన్నీ ఇంట్లోనే పూర్తయ్యాయి. రోజులు మారినా, ఇంట్లో ఓ బంగారు తల్లి ఉంటే చాలు, మనకి కావలిసినన్ని చేయొచ్చు.