ఆవకాయ--The other side of the coin !

    నేను ఈ మధ్య మా మనవడు చి.అగస్త్య తో చాలా బిజీ అయ్యాను.తనని చూడడానికి ఓ పిల్లని పెట్టారు, అయినా అదేం అదృష్టమో, ఆ పిల్ల నన్ను చూడగానే, బాబుని వదిలేసి, ఇంకేదో పని చూసుకోవడానికి వెళ్ళిపోతుంది! దానితో రోజులో సగం భాగం,నేనే చూడావలసివస్తోంది.పాపం వాడేమీ ఏడవడం అదీ లేదు కానీ, మెళుకువగా ఉన్నప్పుడు వాడితో కబుర్లు చెప్పకపోతే అరుస్తాడు!

    దీనికి సాయం ఊరగాయలు పెట్టడం ఒకటీ. ఈ హడావిడిలో పడి, మా శ్రీవారు బ్లాగ్గుల్లో ఏం వ్రాస్తున్నారో పట్టించుకోవడానికి సమయమే కుదరడం లేదు. ఇదివరకు రాజమండ్రీ లో ఉన్నప్పుడు, తన బ్లాగ్గు పోస్ట్ చేసేముందు చూపించేవారు.ఇప్పుడు ఛాన్స్ దొరికిందికదా అని, నా మీద అవాకులూ చవాకులూ వ్రాసేస్తున్నారు. చూడండిఅక్కడికి నేనేదో ఆయనని గత 38 ఏళ్ళనుండీ హింస పెట్టేస్తున్నట్లూ, పాపం తనే ఏదో ఓర్పుగా ఉండి ఆవకాయ పెట్టేస్తున్నట్లుగా, వ్రాసేశారు! ఆవకాయ లేందే ముద్ద దిగదు.కానీ ఊరగాయలు పెట్టడానికి, ఆయన నన్ను పెట్టే తిప్పలు ఎవరితో చెప్పుకోను? ఒక్కటంటే ఒక్క పనీ సవ్యంగా ఉండదు.ఎన్ని కాయలు తెమ్మంటావూ తో ప్రారంభం, ఇదేమీ మొదటిసారా, పెళ్ళైన మూడో ఏటినుండి తెస్తున్నారు. ప్రతీ సారీ కొత్తే!

    నేను మా ఇంట్లో మా అమ్మా,అమ్మమ్మా పెట్టేటప్పుడు తెలిసిన పరిజ్ఞానంతో( వాళ్ళు మాత్రం ఏమైనా కాయలూ అవీ తూచేవారా, ఏదో ఓ గిన్నెతో ఆవపిండీ, కారం,ఉప్పూ,నూనె కొలిచి, వాటికి సరిపడే ఇంకో నాలుగు గిన్నెల ముక్కలు వేసేవారు). అప్పటికీ చెప్పాను అమ్మమ్మగారు ( అంటే మా అత్తగారు) కూడా అలాగే పెడతారూ అని.అందుకని ఇక్కడ కూడా,మా అందరికీ ఏడాది పొడుగునా సరిపోయేటట్లు ( అంటే మాకూ,మా అమ్మాయికీ,అబ్బాయికీ), ఓ గిన్నెడు ముక్కలు ఈయన వేవిళ్ళకోరిక( ఉల్లావకాయ), మొత్తం నాలుగు గిన్నెలకి సరిపోయేలా తెమ్మంటూంటాను. మన గిన్నె కొలత కొట్టువాడికెలా తెలుస్తుందోయ్ అంటారు. పోనీ అలాగని ఓ పాతిక కాయలు తెండీ అంటే, నిమ్మకాయ సైజులో ఓ పాతిక కాయలు ముక్కలు కొట్టించి తెచ్చేవారు, ఇదేమిటీ ఇవి మెంతిబద్దల్లోకి కూడా సరిపోవూ అంటే ఇంకోసారి పెద్ద పంపరపనాసకాయ ( అంటె పేద్ద నారింజకాయకంటె పెద్దది) సైజులో తెచ్చారు.వాటితో ఊళ్ళోవాళ్ళందరికీ సరిపడేటట్లుగా పెట్టేయొచ్చు! ఈయన్ని బాగుచేయడం ఇంక దేముడికూడా సాధ్యం కాదనుకొని,(పైగా ఆయన కోనసీమలో పుట్టానని ఓ గర్వం కూడానూ, వీలున్నప్పుడల్లా తూ.గో. ప.గో అంటూ వేళాకోళాలోటీ, నాది తణుకు కదా),చేత్తో సైజు చూపించి, ఇలాటివి, నాలుగు గిన్నెల ముక్కలు తీసుకురండి మహాప్రభో కి సెటిల్ ఐపోయాను.లేకపోతే ఆ గిన్నె పట్టుకుని మార్కెట్ కి వెళ్తారేమో అని ఓ భయం, అదో అప్రతిష్ట!

    అక్కడికి కాయలు ఎన్ని తేవాలో ఓ కొలిక్కి వచ్చిందా,ఇంక నూనె సంగతి, ఎప్పుడూ కొత్తే, ఏం నూనె అంటూ, అదేదో బారెల్స్ లో తెచ్చేస్తూన్నట్లుగా ఓ పోజు పెట్టేయడం.మనవేపైతే, పప్పునూనె అంటె తెలుస్తుంది. ఏం పప్పూ అంటారు మొత్తానికి 'తిల్' అని చెప్పేక, కొట్టులోకి వెళ్ళీ, ఈయనేం అడుగుతారో,వాళ్ళేం ఇస్తారో తెలియదుకానీ, ఓ రెండు లీటర్ల నూనె తెస్తారు.నువ్వుల్ని 'తిల్' అంటారని తెలియలేదంటే ఎలా నమ్మాలి? పైగా 48 ఏళ్ళనుండీ, మహరాష్ట్రలో ఉంటున్నానని ఓ బడాయీ!ఏదో తీసుకొచ్చారు కదా అని, చూసుకోకుండా మాగాయి పెట్టే రోజున బాటిల్ ఓపెన్ చేస్తునుకదా, అదేమో ఆవ నూనె ( సరసోం కా తేల్). ఇదేమిటండీ, నేను తెమ్మంది తిల్ ఆయిల్ కదా, మిమ్మల్ని నమ్ముకుంటే ఆవనూనె తెచ్చారూ అంటే, కోపం ఒకటీ. ఏమైతేనే మిట్ట మధ్యాన్నం ఎండలో వెళ్ళి, ఆ తిల్ ఆయిలేదో తెచ్చి నామొహాన్న పడేశారు ( మాగాయ కావాలి కదా!). సాయంత్రానికి మాగాయేదో కలిపేసి పెట్టేశాను.

    ఆవకాయకి కాయలు ఎప్పుడు తెమ్మంటావూ అని రోజూ అడగడం. ఎక్కడ పెట్టడం మానేస్తానో అని భయం.ఈయన సంగతి తెలుసుగా, ఇంట్లో పెట్టకపోతే, ఊళ్ళో వాళ్ళందరూ ఇచ్చింది, అపురూపంగా, ఆవురావురుమంటూ తింటారు, లేకపోతే 'ప్రియా' సీసా తెచ్చేస్తారు! ఆ మాత్రం దానికి నేను వెల్తి పడడం ఎందుకులే అనుకొని,ఈ సారైనా జాగ్రత్తగా చూసుకొని తీసుకు రండీ అన్నాను.వచ్చేటప్పుడు నూనె సరీగ్గా చూసుకుని తీసుకురండీ అనికూడా చెప్పాను.అదిగో అలా చెప్తే మళ్ళీకోపం. ఏం తమాషాగా ఉందా ,ప్రతీసారీ కళ్ళూమూసుకుని తెస్తానా ఏమిటీ అంటూ. మొత్తానికి అక్కడ మార్కెట్లో ఈయనేం అడిగారో, వాళ్ళేం ఇచ్చారో తెలియదు కానీ, కాయలు కోయించి తెచ్చారు.అందులో సగానికి సగం లేతవి. ఇదేమిటీ ఈ ముక్కలతో పెడితే, ముక్క మెత్తబడిపోయి నిలవ ఉండదూ అంటే మళ్ళీ కోపం!పైగా ముక్క మెత్తగా ఉంటే హాయిగా తినేయొచ్చూ అని ఓ సమర్ధనోటీ (పళ్ళులేవుగా), మా అమ్మమ్మ గారి పధ్ధతే, ఆవిడా అంతే, వాళ్ళు చేసిన తప్పుని సమర్ధించుకోవడంలో వాళ్ళంతటి వాళ్ళులేరు ( ఏమైనా కోనసీమ వాళ్ళు కదా!).

    ఆ మెత్తగా ఉన్నముక్కలన్నీ మళ్ళీ ఓ కత్తిపీట ముందేసుకుని, తొక్కతీసి ఉప్పులో వేసి, ఎండలో పెట్టాల్సొచ్చింది.మొత్తానికి అంతకు ముందు ఎండపెట్టిన ఒరుగులూ, ఇవీ కలిపి ఏడాదంతా సరిపోతాయి.ఈయన ఆవకాయ కోసం తెచ్చిన కొన్ని ముక్కలెంత మెత్తగా ఉన్నాయీ అంటే, వాటిలో పంచదార కలిపేస్తే మురబ్బాలా తయారైపోతుంది.రోజూ టెర్రెస్ మీదకు వెళ్ళడం, ఎండలో పెట్టడం, ఎప్పటికి ఎండుతాయో.

    ఒక సంగతి మాత్రం చెప్పుకోవాలి, నేను పెట్టిన ఆవకాయ మాత్రం ప్రతీరోజూ, భోజనానికి ముందే టేబుల్ మీద పెట్టేసుకోవడం, భోజనం చేసేటప్పుడు మా మనవరాలు, నాకూ పచ్చడీ అన్నం కావాలీ అని పేచీపెట్టడం, పిల్లలు తనని కోప్పడడం తప్పడం లేదు. ఈయనకి చెప్పాలేరు, తనని ఆపాలేరు. ఇదో గొడవ!
ఇంత శ్రమా పడి పెట్టిన తరువాత రుచి చూశాను బాగానే ఉందండోయ్ !