అసలు ఈ టపాకి పెట్టే శీర్షికతోటే మొదలయింది- ఎవరైనా ఏమైనా అనుకుంటారేమోనండీ-అని !ఎందుకంటే ఈ మధ్యన మా శ్రీవారు అలాటిదే శీర్షిక పెట్టి వ్రాశారు.అయినా నాకు తెలియక అడుగుతానూ, శీర్షికలకి ఏమైనా కాపీరైట్లూ/ పేటెంట్లూ ఆడపిల్లలకి స్కూలురొజులనుండే ప్రారంభం అవుతుంది ఈ 'ఏమైనా అనుకుంటారేమో'అనే భావం.మనం ఏదైనా స్కూల్లో చేరుదామూ అని ఉత్సాహపడతామా,వాళ్ళంటారూ-అది Boys' School అక్కడొద్దూ,మగ పిల్లలు ఏడిపిస్తారూ,Girls' School లో బావుంటుందీ అని.మళ్ళీ అమ్మా నాన్నా ఏమైనా అనుకుంటారేమో అని చేరుతాము. పోనీ అక్కడైనా, మనకి కావలసినవి చేయకలుగుతామా అంటే అదీ లేదు, ఓ పిక్నిక్కు కి వెళ్ళడంకానీ, పోనీ ఏ NCC లోనో చేరడంకానీ లాటివి నిషిధ్ధం! నోరు విడిచి అడుగుదామంటే ఏమైనా అనుకుంటారేమో! ఆఖరికి ఏ కాంపోజిట్ట్ మాథ్స్ తీసికుందామనుకున్నా, ఇదే వరస. 'ఏం ఇంజనీరింగుల్లో చేరి ఊళ్ళేలా ఏమిటీ, శుభ్రంగా జనరల్ మాథ్స్ తీసికుని పధ్ధెనిమిదేళ్ళొచ్చేసరికి,సంబంధాలు చూడ్డం మొదలెట్టేవారు, 'సంబంధం బావుందీ, కట్నం అదీ అంత అడగడంలేదూ, కుర్రాడు బాగానే ఉన్నాడూ'అని brainwash చేసేస్తారు. మళ్ళీ కాదంటే ఏం గొడవో,ఏమనుకుంటారో? అని ఒప్పేసుకోవాలి. ఇంక పెళ్ళైనదగ్గరనుండీ 'ఏమైనా అనుకుంటారేమో' దాన్నే ఇంగ్లీషులో compromise formula అంటారనుకుంటాను. జీవితం అంతా 'సరిపెట్టుకోవడం' తోటే వెళ్ళిపోతుంది! ఏదో women's lib అని కాదుకానీ, అసలు ఏ పిల్లల బారసాలకో మన పుట్టింటివారు, అత్తగారికి పెట్టిపోతలు సరీగ్గా చేయలేదనుకుంటారో అని, వాళ్ళకి పట్టుబట్టలూ, మనకి ఏదో ఓ వాయిలు చీరలాటిదేదో పెట్టేయడం. ఇంతా అయి పిల్లలు పెద్దవారయిన తరువాత ఇంకో రకం సద్దుబాట్లూ అదేనండీ వాళ్ళేమైనా అనుకుంటారేమో అని.వాళ్ళడిగినవి, అప్పో సప్పో చేసి సద్దుకోవడం.వాళ్ళు ఏ ప్రేమపెళ్ళిళ్ళైనా చేసికుంటే, కట్నం ఖర్చేమీ లేకపోయినా, అబ్బాయి/అమ్మాయి వైపువారు ఏమైనా అనుకుంటారేమో అని ఏవేవో పెళ్ళిళ్ళైన తరువాత అంతా కాంప్రమైజే.ఏం చేద్దామన్నా కోడలేమనుకుంటుందో, అల్లుడేమనుకుంటాడో అనే భయం! రోగం వస్తే చెప్తే ఏమనుకుంటారో,వాళ్ళెక్కడికైనా వెళ్తూంటే, రామంటే ఏమనుకుంటారో, మనవల్నీ, మనవరాళ్ళనీ అల్లరి చేస్తూంటే ఏమైనా అనాలన్నా భయమే! పిల్లలేమనుకుంటారో అని! చివరాఖరికి ప్రాణం పోతున్నా, ఇంట్లో పోతే అందరూ ఏమనుకుంటారో.... అనే భయం! ఇన్నిటిలోనూ ఏమీ అనుకోరులే అని అనుకునేవారు ఆ కట్టుకున్నవారొకరే !ఎలాగైనా పాపం భరిస్తారు.అందుకేగా భర్తన్నారు!
ఉన్నాయా ఏమిటీ? ఎవరిష్టం వాళ్ళది.నాకు తోచింది నేను వ్రాసుకుంటాను.
ఆర్ట్స్ లో చేరూ'అంటారు.కాదంటే ఏమైనా అనుకుంటారేమో? ఈ రోజుల్లో అలా కాదనుకోండి, నా చిన్నప్పటి సంగతులు.
ఈ సరిపెట్టుకోవడం లోంచి బయట పడలేము.అత్తారింటినుండి ప్రారంభం, అత్త మామల సంగతి సరేసరి, ఆడపడుచులూ, తోడికోడళ్ళూ ఒక్కళ్ళని కాదు అందరూ మన శత్రు పక్షంవారిలాగే కనిపిస్తారు!ఎంతమందినని సంతృప్తి పరచగలమూ,అందరినీ అన్ని సమయాల్లోనూ సంతృప్తి పరచడం అనేది next to impossible. పైగా పెళ్ళైన కొత్తలో, వీళ్ళనేమైనా అంటే కట్టుకున్నవాడు 'ఏమైనా అనుకుంటాడేమో' అనో భయం!పోనీ విడిగా ఉంటే ఈ గొడవలుండవూ అనుకుని, transfer కి ప్రయత్నించమంటే, ' ఏమిటమ్మోయ్ వేరింటి కాపరం పెట్టిందామనుకుంటున్నావేమిటీ'అని అత్తగారేమనుకుంటారో అని భయం!
పెట్టడం. హాయిగా కట్నాలవాళ్ళకే హాయీ, ఏదో ఒకటి మాట్లాడేసికుని ఇంత పెట్టుబడి బట్టలకీ, ఇంత నగలకీ వగైరా సెటిల్ చేసేసికుంటారు ముందుగానే.
ఏమైనా అనుకుంటారేమో అనే compromise !!
నా వంటలు
నాకు ఏదో కొద్దిగా వచ్చిన వంటల గురించి వ్రాసినది ఈవేళ్టి 'ఈనాడు' పత్రిక 'వసుంధర' పేజీ లో ప్రచురించారు.థాంక్యూ సుజాతా, వేణూ.
ఈ నెల రోజుల్లో చేసిందేమిటయ్యా అంటే...
అప్పుడే ఒక నెల దాటింది నేను ఓ టపా వ్రాసి.మన బంధువర్గం అంతా ఎలా ఉన్నారో పలకరిద్దామని ఈ టపా. శంకరాభరణం గడి, మురళీ మొహన్ గారి గళ్ళనుడికట్టూ పూరించి పంపిస్తున్నాననుకోండి, అయినా ఓ టపా వ్రాసి చాలా రోజులయింది కదా! ఇన్నాళ్ళు శలవు పెట్టేసరికి, కూడలి లోనూ, హారంలోనూ వస్తుందో రాదో కూడా అనుమానమే! 'మాలిక' వారైతే నన్నసలు పట్టించుకోవడమే లేదు.అదేం పాపం చేశానో? మా చెన్నై ట్రిప్పుగురించి మా శ్రీవారు వ్రాసిన టపాలు చదివేఉంటారు.నా అభిప్రాయాలు కూడా వ్రాయాలికదా.మా అబ్బాయి క్విజ్, అష్టలక్ష్మి గుడి దర్శనం, వీటన్నిటినీ మించి శ్రీ ముళ్ళపూడి వెంకటరమణ దంపతులతో గడిపిన మూడున్నర గంటల సమయమూ, ఆ తరువాత శ్రీ బాపూ గారితో గడిపిన గంటన్నరా,మరచిపోలేని మధుర జ్ఞాపకాలు. శ్రీ బాపూ గారిని కలవడంతోటే, మా శ్రీవారు తన స్టైల్లో ' మీరూ శ్రీ రమణ గారిలాగే,మేమిద్దరమూ తూ.గో.జి, ప.గో.జి' అన్నారు. చిన్నప్పుడు గుర్తుందా, పిల్లలు స్కూలు ఎగ్గొడదామంటే, కడుపునొప్పో, కాలి నొప్పో అని వంక పెట్టేవారు.ఎందుకంటే అవి Non verifiable రోగాలు! మరీ డాక్టరు దగ్గరకు తీసికెళ్ళినా కుయ్యో మొర్రో అనేవారు! ఇప్పుటి పిల్లలకలా కాదనుకోండి- వెళ్ళం అంటే వెళ్ళరు.తల్లి తండ్రులకి కూడా, వాళ్ళని కాదని ఏదో చేసే ధైర్యమూ లేదు! అలాగామ్మా, కడుపునొప్పొచ్చిందా అంటూ,హడావిడి చేసేసి, ఎక్కడోఅక్కడికి లాంగ్ డ్రైవు కి తీసికెళ్తే, అన్ని రోగాలూ హాం ఫఠ్ !ఈ రోజుల్లో పిల్లలెంత అదృష్టవంతులో కదా! దేనికైనా పెట్టి పుట్టాలి! ఇప్పుడు చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, నాకు ఈ మధ్యన నడుంనొప్పితో చాలా బాధ పడుతున్నాను, వయస్సేమైనా తగ్గేదా ఏమిటీ? ఏళ్ళొచ్చీకొద్దీ ఇలాటివి తప్పవు,వీటిగురించి ఎవరితోనైనా చెప్పినా నమ్మరుకూడానూ, అదేంఖర్మమో! ఏమైనా అంటే, మా శ్రీవారు, ఓ పైన్ కిల్లర్ ఇచ్చేసి, ఏదో క్రీం మూవ్వో ఇంకోటో ఏదో మొహాన్న పడేస్తారు. ఓ గిన్నెతో వేణ్ణీళ్ళు పెట్టి,హాట్ వాటర్ బాగ్ లో పోసి పెడతారు.పాపం అంతకంటే ఏం చేస్తారులెండి? నా బాధ ఆయన పడలేరుగా,నేనే అనుభవించాలి. దీనికి సాయం పన్ను నొప్పోటీ, ఎప్పటినుంచో చెప్తున్నాను ఆయనతో, వింటేనా? ఏమైనా అంటే, పీకించేసుకో సుఖ పడతావూ అంటారు. నాకసలే డెంటిస్ట్ దగ్గరకు వెళ్ళాలంటే చచ్చేటంత భయం. మా అబ్బాయి నా బాధ చూడలేక, మొత్తానికి డెంటిస్ట్ దగ్గరకు తీసికెళ్ళాడు.అక్కడి భాగవతం అంతా మాశ్రీవారి టపాలో చదివే ఉంటారు.అక్కడ నేను నొప్పితో బాధపడుతూంటే, ఆయనకెంత నవ్వో! ఇన్ని బాధలు పడుతూ ఉన్నా, రోజువారీ పనులు-వంటా వార్పూ-తప్పించుకోలేముగా! పైగా ప్రతీ వీకెండ్స్ కీ, మా ఇంటికి వెళ్తూంటాము. అక్కడికెళ్తే మా అగస్త్య నన్నొదలడు. అయ్యో మర్చేపోయాను, వరలక్ష్మి వ్రతమ్ రోజున మా అమ్మాయి వచ్చి, నాతో కలిసి కథ వింది, తనకే వాయినం ఇచ్చేశాను.సాయంత్రం అబ్బాయీ పిల్లలూ, అదేరోజున మా డాక్టరు ఫ్రెండ్స్ కూడా వచ్చారు. మొత్తానికి ఆ రోజున ముగ్గురు ముత్తైదువలకి వాయినం, తాంబూలం, బట్టలూ పెట్టుకోకలిగాను. దెబ్బలాటంటే గుర్తొచ్చింది, మేము ప్రతీ శుక్రవారం మా పిల్లలతో గడపడానికి మా ఇంటికి వెళ్తూంటాము. నాకు హిందీ సీరియల్స్ చూడడం (అన్నీ కాదు, ఒకటో రెండో మూడో.). వీకెండ్స్ లో మిస్సయినవాటిని సోమవారం మేముండే చోట చూస్తూంటాను. ఖర్మకాలి ఈ వారం ఏమయ్యిందంటే, నేను చూస్తున్న ప్రతీ సీరియల్లోనూ ఒకే విషయం! దాంతో ఆయనకి చిరాకు పుట్టి, 'ఆ సీరియళ్ళు చూడకపోతే నీకు రోజెళ్ళదా' అంటూ కోప్పడేశారు. నేనేం తక్కువ తిన్నానా ఏమిటీ, నాకు మాత్రం పౌరుషం లేదా ఏమిటీ, నాకూ కొపం వచ్చేసి, ఆ టి.వీ కాస్తా కట్టేశాను.అంతే ఆయనకి కూడా కోపం, అలకా వచ్చేసి కంప్యూటరు మీద చెయ్యికూడా వెయ్యలేదు. చెరో పుస్తకం పుచ్చుకుని అంత విశాలభవనం లోనూ
ఆయన మమ్మల్ని కూర్చోబెట్టి, లోపలకి వెళ్ళి ఇదిగో పైన పెట్టిన కార్టూన్ మీద మా పేర్లు వ్రాసి, చేతిలో పెట్టారు! మనుష్యుల్ని చూడగానే ఆయన అసలు ఎలా ఊహించేశారో తల్చుకుంటే ఆశ్చర్యం వేసి ఆయనతో అననే అన్నాను! 'మనుషుల స్వభావాలు ఎంత బాగా అంచనా వేశారూ!'.అందుకే అంత గొప్పవారయ్యారు.
ఆ తరువాత వినాయక చవితికి అందరం కలిసే పూజ చేసికున్నాము. శుక్రవారాలు అమ్మవారి పూజ చేసికుని నైవేద్యానికి ఏదో ఒక స్వీటు చేస్తూంటాను.ఈవేళ, ఆనపకాయతో పాయిసం చేశాను. మా శ్రీవారి ప్రొద్దుటి తిరుగుళ్ళన్నీ పూర్తయిన తరువాత ఇంటికి రాగానే ఇచ్చాను,రుచి చూసి ఓ సారి బాగుందంటే ఆయన సొమ్మేం పోయిందీ? రుచి చూడగానే అన్నారుట బ్రహ్మాండంగా ఉందని, నాకేం తెలుసూ నేను వినలేదు, దాంతో మళ్ళీ భోజనం దగ్గర ఇచ్చినప్పుడు అడిగాను ఎలా ఉందండీ, అంతే గయ్య్ మన్నారు 'నోట్లో పెట్టుకున్న ప్రతీసారీ అడగాలా, ఓసారి చెప్తే చాలదా' అంటూ! అవునండీ అడిగామూ,చెప్తే ఏం పోయిందిట? ఆయన్నేమైనా మణులడిగామా, మాణ్యాలడిగామా? ప్రతీ దానికీ దెబ్బలాడడమే!
( అదేనండీ మేముండే ఒన్ బెడ్రూం ఫ్లాట్ లో) తలో మూలా సెటిలయ్యాము! ఎంతసేపూ 14 గంటలు! ఆయనకి కంప్యూటరు ముట్టుకోందే నిద్ర పట్టదూ, నాకు సీరియళ్ళు చూడందే రోజెళ్ళదు ( వాళ్ళందరూ ఏమైపోయారో తెలిసికోవద్దూ). అలాగని నేనేమీ సీరియళ్ళకి ఎడిక్ట్ కాదు, ఏదో కాలక్షేపం!
ఇదిగో ఇలాగ దెబ్బలాడుకుంటూ లాగించేస్తున్నాము. మరి శ్రీ బాపూ గారు మాకు అలాటి కార్టూన్ ఇచ్చారంటే ఇవ్వరూ మరి
