మేము భుసావల్ దగ్గరలో ఉన్న వరంగాం లో ఉన్నప్పటి రోజులు. అప్పటికింకా భుసావల్ నుండి విజయవాడకి డైరెక్టు ట్రైన్ లేని రోజులన్నమాట. భుసావల్ నుండి వార్ధా దాకా వెళ్ళడమూ, అక్కణ్ణుంచి ఏదో మెయిన్ లైన్ మీద ( గ్రాండ్ ట్రంక్ రూట్) వెళ్ళే రైలెక్కి, విజయవాడ దాకా వెళ్ళి, అక్కడ ఏ బస్సో, ఇంకోటేదో ఎక్కి తణుకు చేరడమూనూ, ఆ రోజులన్నమాట. మా నాన్నగారికి పెద్దకూతురునాయె, పైగా 'తాతయ్య' ని కూడా చేసేశామూ, ఒకసారా, రెండు సార్లు కూడానూ. మాఇద్దరిమీదా అభిమానం ఉందో లేదో తెలియదుకానీ, మనవరాలూ, మనవడూ అంటే మాత్రం ఎంత ప్రేమో. దూరాభారం తో పని లేకుండా, ఏడాది కోసారైనా పిల్లల్ని చూస్తేనే కానీ తోచేది కాదు ఆయనకు. ఇంతంత దూరాలు రావడం అంత సులభమా మరి, పైగా భాష ఓ సమస్య. ఏదో మనవైపైతే ఎలాగోలాగ కాలక్షేపం చేయొచ్చు కానీ ఇలాగ పరాయి రాష్ట్రాల్లో పిల్లలుంటే, ఇదేనండి కష్టం. కానీ ఈ పెద్దాళ్ళా వినేవాళ్ళూ? పిల్లల్ని చూడాలీ అని అనుకోవడం తరవాయి, చెప్పాపెట్టకుండా వచ్చేయడమే. పైగా ఆ రోజుల్లో ఫోన్లా ఏమిటీ? మొక్కుబడి కోసం ఓ ఉత్తరం ముక్క వ్రాసేయడం, ఆ ఉత్తరం మనకి చేరేలోపల, ఈయనే వచ్చేస్తారు. అదేమిటి నాన్నా ఓ ఉత్తరం ముక్కోటి రాయొచ్చుగా, ఆయన స్టేషన్ కి వచ్చేవారూ, అంటే " రాసేనే అమ్మాయీ, అందలేదా...". సరీగ్గా ఆ ఉత్తరం కూడా ఈయనొచ్చిన మర్నాటికి చేరేది. అక్కడికి ఆయనకి కావలిసిన సర్ప్రైజు ఎలిమెంటూ ఉండేదీ, ఉత్తరం రాసినట్టూ ఉండేది. వచ్చిన గొడవల్లా, తిరిగి వెళ్ళడానికి టిక్కెట్ట్ల వద్దే. నాకైతే ఓ వారం రోజులుంటే బావుండునూ అనిపిస్తుంది. కానీ, అక్కడ ఉద్యోగం, సంసారం చూసుకోవాలి, అందుకోసం చెప్పుల్లో కాళ్ళెట్టుకునే రావడం. ఇలాటి ఓ ప్రయాణం లో, మా అందరికీ చూపిద్దామని తన దగ్గరున్న పాత ఫొటో ఆల్బమ్మోటి కూడా తెచ్చారు. అందులో మా తాతయ్య, మామ్మ గార్ల ఒకే ఒక ఫొటో, ఇంకా మా కుటుంబ సభ్యుల కొన్ని ఫొటోలూ, మాకు చూపిద్దామని తెచ్చారు పాపం. ఓ రెండురోజులుండి, వెనక్కి ప్రయాణం, అప్పటికప్పుడు రిజర్వేషను దొరకడం అంత సులభమా, ఏదో జనరల్ కంపార్టుమెంట్లోనే, గుమ్మం దగ్గరే, ఓ తువ్వాలు పరుచుకుని కూర్చున్నారుట. అకోలా స్టేషన్ దాటుతూండగానే, కొద్దిగా నిద్ర పట్టేసింది. తీరా వార్ధా చెరేటప్పటికి ఏముందీ, ఆయన బ్యాగ్గు ఎవడో కొట్టేశాడు. అదృష్టం కొద్దీ, ఆ టిక్కెట్టేదో జేబులోనే పెట్టుకోడం ధర్మమా అని, కట్టుబట్టలతో ఎలాగో ఇంటికి చేరారు. నాలుగు రోజుల తరువాత ఓ ఉత్తరం- ఇలా అయిందీ అని. ఎంత బాధేసిందో, ఆరోజున మా నాన్నగారు ఎలా బాధపడి ఉంటారో ఊహించుకోవాలంటే, ఈ మధ్యన మా మిత్రులు శ్రీ దాసరి అమరేంద్ర గారు, ఆరోజుల్లో వ్రాసిన ఓ "కవిత" చదివితే తెలుస్తుంది...
ఓ చిరు విజ్ఞప్తి అవున్నేను ఏ జాగ్రత్తా పడకుండా పట్టుకుపోయిన పెట్టి తెరిచే ఉంటారీపాటికి- బరబర శబ్దాల ట్రాన్సిస్టర్ చూశారా? దొంగలో దొరలో మీరెవరైతేనేం
ఆదమరిచి నిద్రపోయిన మాట నిజమే..
ఏమంటారన్న స్పృహైనా లేకుండా
రైలు బండి ఊయలలో ఇల మరచిన మాటా నిజమే
మీ పని మీరు చేశారు--తప్పు పట్టను
కొర్రుపడిన తెల్ల చొక్కా కనిపించిందా?
నా మొదటి జీతం లో కొనుక్కున్నానది.
రంగు వెలిసిన ఉన్ని టొపీ ఉంది చూశారూ
ఊటీ వెళ్ళినప్పుడు తిసికొన్నదది.
అట్టడుగున రంగు మాసిన ఫొటో కనిపించుండాలే..
పాతికేళ్ళనాటి మా ఫ్యామిలీ ఫొటో అది.
వెళ్ళిపోయిన కొంతమంది మిగిల్చిన ఒకే ఒక గుర్తు.
ఓ చిన్ననాటి నేస్తం ఇచ్చిన ప్రేమ కానుక.
పని చేసీ చెయ్యని పాత వాచీ ఉండాలి కదూ
డిగ్రీ పాసయినప్పుడు అమ్మ కొనిపెట్టిందది
అట్ట చిరిగిన ఆల్బం కనిపించిందా?
కాలేజీ రోజుల అపురూప జ్ఞాపిక అది.
పెట్టిపై అరలో ఓ ఉత్తరాల కట్టుందికదూ..
మా ఇంటి మహాలక్ష్మి రాసిన లేఖా సుమాలు అవి.
బట్టల మాటున ఓ చవక కెమేరా కనిపించిందా?
టీనేజ్ లోకడుగు పెట్టినప్పుడు నాన్న ఇచ్చిన బహుమతి..
దేశమంతా నా వెంట తిరిగి చూసిన ప్రియ నేస్తం అది.
ఆ వస్తువులన్నీ నాకు వాపసివ్వరూ!
పెట్టెలో ఉన్న డబ్బూ సర్టిఫికేట్ల సంగతా !!
మళ్ళీ సంపాదించుకోవచ్చు, మళ్ళీ పుట్టించుకోనూవచ్చు
జ్ఞాపకాలూ జ్ఞాపికలూ తిరిగి సృష్టించుకోలేం గదా!
ఆ వస్తువుల్నీ జ్ఞాపకాల్నీ నాకు తిరిగివ్వరూ....
పై కవిత ఆగస్టు 1998 "రచన" సంచికలో ప్రచురించారు. పాత పుస్తకాలు చదువుతూంటే కనిపించింది. ఎంత బావుందో కదూ ! ఈమధ్యనే పరిచయం అయిన, మా కుటుంబ మిత్రులు శ్రీ దాసరి అమరేంద్ర గారికి హృదయపూర్వక కృతజ్ఞతల తో.....
.
2 కామెంట్‌లు:
చాలా మంచి కవితని పరిచయం చేసారు సూర్యలక్ష్మి గారు. నిజంగానే జ్ఞాపకాలతో ముడిపడిన వస్తువుల విలువ అమూల్యం. ఆ వస్తువులు లేనంత మాత్రాన ఆ జ్ఞాపకాలు చెరిగిపోవు కానీ గడిచే కాలం, పెరిగే వయసు వాటిని మది మారుమూలల్లోకి తోసేస్తాయి.
Mahek,
ఆలశ్యంగా స్పందిస్తున్నందుకు క్షంతవ్యురాలిని. కవిత నచ్చినందుకు ధన్యవాదాలు
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి