అప్పుడూ..ఇప్పుడూ..

    టైము ఎంత తొందరగా గడచిపోతోందో కదా... మొన్న ఒకటో తారీకున, మా మనవరాలు చి.నవ్య స్కూల్లో Grand Parents Day అని, నేనూ, మా శ్రీవారూ స్కూలుకి వెళ్ళాము.ఆరోజున మా నవ్య కోలీ డాన్సులో నృత్యం చేసింది. ఆ ముస్తాబు చూసేసరికి 34 ఏళ్ళ క్రితం, మా అమ్మాయి చి.రేణు ని, వాళ్ళ స్కూల్లో ఏదో ఫాన్సీ డ్రెస్ కోసమని, ఓ చీర కట్టి , ముస్తాబు చేయడానికి నేనూ, మా ఆడబడుచూ ( పిన్నత్తగారి కూతురు) పడ్డ తిప్పలు గుర్తుకొచ్చాయి !

   ఇప్పుడంటే అవేవో చిన్నపిల్లలు వేసికునే కల్పనా శారీలూ అవీ వచ్చాయి కానీ, ఆ రోజుల్లో నా దగ్గర ఉండే ఓ కంచి పట్టుచీరే కట్టవలసివచ్చింది. మార్కెట్ లో దొరికేవేమో, కానీ ఆ రోజుల్లో ఒక్క రోజుకోసం, అంతంతఖర్చు పెట్టే స్థోమతా ఉండేది కాదు.ఏదో ఉన్నదాంట్లోనే, చేసేద్దాములే అన్న భావనా కావొచ్చు. ఏదైతేనేం పని కానిచ్చేశాము.నా చీర, అన్నన్ని మడతలు,కుచ్చిళ్ళు పెట్టి, బట్టనిండా పిన్నీసులూ ( జారిపోకుండా ఉండడానికి !!).

    అదేదో పిల్లికి చెలగాటం, ఎలక్కి ప్రాణసంకటం అన్నట్టు, ప్రొద్దుటే ఏడింటికల్లా ముస్తాబు చేసేయడం, ఏ పదింటికో కార్యక్రమమూ, ఆ తరువాతేమో ఓ ఫొటో ఒకటి తీయించొద్దూ, అదో తంతూ, ఆ రోజుల్లో ఇంట్లో కెమేరాలూ అవీ ఎక్కడా, ఓ ఫొటో స్టూడియోకి తీసికెళ్ళి,ఫొటోలూ, పాపం వెర్రితల్లి ఎంత శ్రమ పడిందో!!

   ఇప్పుడైతే ఫొటోలూ వగైరాలన్నీ ఇంట్లోనే పూర్తయ్యాయి. రోజులు మారినా, ఇంట్లో ఓ బంగారు తల్లి ఉంటే చాలు, మనకి కావలిసినన్ని చేయొచ్చు.